1-3 (0-0) "Some girls have all the luck"

Afgelopen maandag sloeg ik de krant open op zoek naar een verslag van onze wedstrijd van vorige week. Ook nu stond er weer niets in, maar mijn oog viel wel op iets anders. Het 10 jaar oude record op de marathon was verbeterd. Daarmee gingen mij gedachten terug naar vandaag (21 okt) exact 10 jaar geleden toen ik samen met 3 collega’s aan de start stond voor de marathon van Amsterdam. We stonden met zijn vieren bekend als de kanaries, niet omdat we zo mooi konden fluiten, maar vanwege onze door onze werkgever gesponsorde felgele shirts. Zelf maakte ik er altijd de Goddelijke kanaries van, want als je ons zag lopen …. Euh laat ook maar. Na 4 uur en 37 minuten had ik de 42 km volbracht en kwam ik meer huilend dan lachend over de finish. 4 Uur 37 minuten… Dat zijn meer dan drie voetbalwedstrijden achter elkaar. Als ik er aan terugdenk doet alles weer pijn. Maar ach, na 3 dagen kon ik al weer gewoon traplopen. En nu 10 jaar later sta ik in die andere metropool van Nederland, Daarle. Dit is 35 km vanaf Hengelo, toen moest ik er nog 7.

De eerste helft was heel matig van onze kant. Het was allemaal net niet. We werden constant afgetroefd op felheid en de wil om de duels te winnen. We mochten dan ook blij zijn dat het 0-0 stond bij rust. Daarle had een grote kans gehad met een speler die alleen op Esmé afging waarbij Esmé de kans onschadelijk kon maken en een kopbal die net overging. De grootste kans voor Daarle kwam uit een strafschop, nadat Britt en Michelle samen vakkundig hun spits onder de zoden probeerden te stoppen. Esmé had echter een fantastische redding in huis en stopte de strafschop. Uit de direct daaropvolgende tegenaanval had Joyce ons zelfs nog op 0-1 kunnen zetten met een schot dat net naast ging. Dat zou helemaal de wereld op zijn kop zijn geweest. In de rust gaf Marcel aan waar het beter moest, maar dat wisten de meiden eigenlijk zelf ook wel. Beleving en de wil om te winnen.

5 Minuten na rust gebeurde het onvermijdelijke. Hun snelle linksbuiten kon niet worden afgestopt en  maakte beheerst de 1-0. Dit was de wake up call die we nodig hadden. Er ging een tandje bij, wat Joyce dan wel weer goed uitkwam want voor de wedstrijd liet ze zien dat ze een stukje van haar tand afhad, en we gingen in de strijd mee. Ana kwam 2 keer alleen voor de prima keeper van Daarle en die kon beide keren redding brengen. Een afstandsschot van Mykre leek binnen te vallen maar kwam op de verste paal en kon net niet binnen gewerkt worden. In de laatste 5 minuten zag ik het niet meer gebeuren en rekende al op een voortijdig einde van ons bekeravontuur, maar toen haalde Annemiek verwoestend uit en maakte een fantastische gelijkmaker. Gelukkig, toch nog een kans met penalty’s bedacht ik me, maar de meiden dachten er anders over en gaven nog even vol gas. Daarle had nog niet de kans gehad om de tegenslag te boven gekomen toen hij er alweer in lag. Lunez kon na een scrimmage na een corner van Joyce de 1-2 maken. En daarmee was de koek nog niet op. Een minuut later ging de goed spelende Ana nog een keer goed door en haar inzet kwam op de paal waarna Joyce eenvoudig de 1-3 kon maken.

We gingen vandaag door het oog van de naald en Daarle had meer verdiend. Aan de andere kant het is net als bij de Marathon. Het is pas voorbij als je over de finish bent.