2-4 (1-2) Bekeravontuur ten einde

20180224_151549

20180224_151552

20180224_151556

20180224_152453

20180224_153349

20180224_153357

20180224_154314

Het was voor mij een week van uitersten. Donderdagochtend landden wij op Schiphol na een week Suriname en een week Curaçao. Ik dacht dat als we eind februari terugkomen dan gaan we al een beetje richting voorjaar en dan zou de winter wel een beetje voorbij zijn. Nou dat pakte dus iets anders uit. Ondertussen had ik ook nog het bericht gekregen dat mijn neef René tijdens het mountainbiken was overleden. Hij heeft slechts 48 jaar mogen worden. Zaterdag voor de wedstrijd was ik dus nog eerst bij een begrafenis net als Joyce trouwens want ik appte voor de wedstrijd nog even met haar en zij ging voor de wedstrijd naar de begrafenis van de vader van Lotte. Dan voelt zo’n wedstrijd ’s-middags toch anders. 

S.D.C begon volle bak en we werden de eerste twintig minuten overlopen. In de eerste minuut raakten ze de paal al en met kunst- en vliegwerk probeerden we stand te houden. De 0-1 viel toch. Uit een scrimmage na een corner. Daarna gingen wij beter voetballen en namen het initiatief. Liana had de kans op de 1-1, maar strandde op de keeper, die even later geluk had toen ze na een overtreding op een doorgebroken Aniek geel kreeg. Ana had een penalty moeten krijgen, maar de scheidsrechter zag er niets in. Na een half uur viel de gelijkmaker toen Noor door het midden kon doorkomen, waarbij de bal net een keer stuiterde, waardoor Noor met een prachtige drop-kick de 1-1 kon maken. Vlak voor rust werd het 1-2 toen we achterin niet goed ingrepen. Vlak voor rust speelde Aniek (die grote indruk maakte op de grensrechter van SDC, evenals op iemand anders, volgens Aniek met donkere krullen en blauwe ogen, langs de kant) zich prachtig vrij en raakte snoeihard de paal. Ook de terugkomende bal leverde tot twee keer toe een grote kans op, maar de bal ging er niet in. Daarna  ging ik samen met Lunez richting de kantine voor de thee, waardoor ik de aanleiding van onze strafschop miste, maar ik zag nog net dat de bal werd overgeschoten, waardoor we dus met 1-2 gingen rusten.

In de rust had Marcel eigenlijk niet veel te vertellen aan de meiden, want ze speelden een prima wedstrijd vanaf minuut 20. Na rust pakten we de draad weer op en hielden druk op het Puttense doel zonder daarbij echt grote kansen te krijgen. SDC bleef gevaarlijk met uitvallen en na een kwartier grepen we achterin weer niet goed in, waardoor het 1-3 werd. De wedstrijd leek hiermee beslist, maar daar dachten de meiden anders over. Ze gaven nog een keer gas en na een half uur maakte Noor na een combinatie met Ana en Joyce dwars door het midden de 2-3. Vlak daarna volgde nog een goede kans voor Sanne op de 3-3, maar de keeper kon redding brengen. Vlak voor tijd viel de 2-4 en was het klaar. We speelden een heel goede tweede helft en waren vanaf minuut 20 ook de betere ploeg, maar vlogen er dus wel uit.

Was de overwinning dan onverdiend? Nee, natuurlijk niet. SDC heeft gewoon een heel goede ploeg en maakte er vier en wij maar twee en uiteindelijk geeft dat de doorslag. Het was gewoon zoals twee bekerrondes terug toen wij van Daarle wonnen, toen hadden we het geluk aan onze kant en nu niet.

Natuurlijk baal ik van de uitschakeling, maar tegelijk moet ik terugdenken aan mijn neef René en de vader van Lotte en dan weet je dat het eigenlijk nergens over gaat.
Het is maar voetbal.